Jaarlijks schitteren kerstreclames met dure cadeaus en veel gasten aan overvloedige tafels. Kerst staat dan voor een moment van het “goede leven “. Maar wat nou als je niemand hebt om je leven mee te delen? Als het huilen je nader staat dan het lachen?

Matteüs laat duidelijk zien dat Jezus niet naar deze wereld kwam om blije mensen nog blijer te maken, maar om dichtbij mensen in ellende te zijn. Dat laat het familiedrama van Tamar zien. De schoonvader van Tamar komt zijn beloften niet na waardoor ze, naast haar rouw, ook nog langdurig in hopeloze eenzaamheid wegzakt. Door een list raakt ze toch zwanger. In tegenstelling tot Juda schaamt Jezus zich niet voor haar ellende maar verbindt zich met haar Immanuel, de God met ons. Dat is Kerst. Juda herkende haar en zei: “Niet zij is schuldig, maar ik, want ik heb haar niet aan mijn zoon Sela tot vrouw gegeven”.




 

De clematispluis is pluizig en onduidelijk qua vorm. De tafelrand bij Tamar is langer dan de andere randen. Het symbool is: versluieren. Het symbool van de roze bes is het verzachten van de pijn van Tamar omdat zij toch nog zwanger werd, het licht brak door haar pijn heen.

Verstopt achter de sluier
van gekoesterde herinneringen
komt ruimte
voor nieuw leven